Wydarzenia - rozwinięcie: Początek Wielkiego Postu 2014. Spotkanie formacyjne oparte o kolejny, IV rozdział cz. I Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym "Gaudium et spes": "Zadanie Kościoła w świecie współczesnym". Modlitwa wstawiennicza we wspólnocie o łaskę przemiany życia w tym szczególnym okresie łaski jakim jest wielki Post., 8.III.2014

     Kościół jest wspólnotą ludzi założoną wprawdzie dla zdobycia dóbr niebieskich, ale urządzona jako społeczność wśród tego świata, a jej członkowie są członkami ziemskiego państwa. I dlatego Kościół jako zrzeszeni widzialne i wspólnota duchowa kroczy razem z całą ludzkością i doświadcza tego samego losu co świat, "istniejąc w nim jako zaczyn i niejako dusza społeczności ludzkiej, która ma się w Chrystusie odnowić i przemienić w rodzinę Bożą" (KKK 40). Kościół ma swój własny cel zbawczy, ale nie tylko oznacza to umożliwienie człowiekowi uczestnictwa w życiu Bożym, ale też zabezpiecza jego godność osobową: leczy i podnosi godność osoby ludzkiej, umacnia więzi społeczne i nadaje ludzkiej aktywności głębszego sensu i znaczenia. Tak więc Kościół udziela pomocy w świecie poszczególnym ludziom, dając im przede wszystkim religijne odniesienie, ale też zabezpieczając ich elementarne prawo nie tylko do życia duchowego, ale też ich prawdziwą wolność i godność osobistą (w tym natury ludzkiej).
     Nic tak nie chroni praw ludzkich, jak Ewangelia Chrystusa, której depozytariuszem jest Kościół. Ewangelia bowiem zwiastuje i głosi wolność synów Bożych i odrzuca wszelką niewolę grzechu. Kościół więc promuje oraz wspiera prawdziwe prawa ludzi i ich autentyczną autonomię polegające na życiu w całej prawdzie Boga, w całej pełni miłości przez przepajanie ich Ewangelią. W ten sposób nie wyłamują się one z wszelkich norm prawa Bożego, co niechybnie prowadziłoby do zatracenia godności osobowej, ale są zgodne z Bożym zamysłem.
     Kościół też stara się przynieść pomoc całemu społeczeństwu przez to, że umacnia więzi społeczne i stara się utwierdzać wspólnotę ludzką według prawa Bożego. Kościół wspiera ewolucję społeczną ku jedności oraz proces zdrowej socjalizacji i stowarzyszania się obywatelskiego i gospodarczego. Jednak ostatecznie pokazuje on światu, że prawdziwe zewnętrzne zjednoczenie społeczne wypływa ze zjednoczenia umysłów i serc, to znaczy z wiary i miłości, które Duch Święty rozlewa w nas, czyniąc z nas jedno w sposób nierozerwalny. Choć Kościół nie utożsamia się z żadną szczególną forma kultury albo systemem społecznym, politycznym czy gospodarczym, to z powodu swojej uniwersalności, stanowi najmocniejszą wieź pomiędzy ludzkimi wspólnotami i narodami.
     Wielką pomoc przynosi też Kościół samej aktywności ludzkiej przez to, że uświadamia, aby kierując się duchem Ewangelii obywatele ziemscy wiernie wypełniali swoje obowiązki ziemskie. Aby nie odstępować od prawdy, że złem jest zarówno pogrążenie się w interesach ziemskich tak, jakby były obce temu niebieskiemu, jak i zaniedbywanie obowiazków ziemskich na rzecz tylko poszukiwania przyszłego "państwa niebieskiego".
     W tym miejscu przytoczone jest chyba najważniejsze zdanie tego rodziału: "Rozłam między wiarą wyznawaną, a życiem codziennym, występujący u wielu zaliczyć trzeba do ważniejszych błędów naszych czasów" (KKK 43). Iść za wzorem Chrystusa oznacza bowiem: "...wykonywać wszystkie swoje przedsięwzięcia ziemskie, łącząc wysiłki domowe, zawodowe, naukowe czy techniczne w jedną życiową syntezę z dobrami religijnymi, pod których najwyższym kierunkiem wszystko układa się na chwałę Bożą" (KKK 43).
     Obowiązki i przedsięwzięcia w porządku ziemskim należą głównie do ludzi świeckich i dlatego mają starać się dążyć do do prawdziwej sprawności na polu każdej z nich. Dążą do obmyślania nowych poczynań i je realizować, ale rzeczą właściwie uformowanego ich sumienia jest, aby prawo Boże było wpisane w prawo życia ziemskiego.
     Kościół wreszcie nie tylko służy światu, ale też i otrzymuje pomoc od świata dawniej i dziś. Uczestniczy on w historii i ewolucji świata, ucząc się go coraz lepiej rozumieć i dostosować głoszenie Ewangelii do wymagań współczesnego człowieka. Dzięki tej wymianie ze światem, nieustannym dialogu Kościół poprzez ludzi (wierzących czy też niewierzących), którzy znają współczesne instytucje, systemy oraz pojmują ich wewnętrzny sens otrzymuje pomoc w szybszym dostosowaniu się do lawinowo zachodzących przemian i sposobów myślenia. Kościół chociaż nie potrzebuje nic do pełni swojego ustroju nadanego mu przez Chrystusa, to jednak wzbogaca się dzięki ewolucji społecznej przez to, że lepiej może poznać samego siebie( swój własny ustrój) i bardziej się dostosować w świecie w swojej roli do powierzonej mu misji: "Co więcej, Kościół przyznaje, że wiele skorzystał i może skorzystać nawet z opozycji tych, którzy mu się sprzeciwiają lub go prześladują"(KKK 44). Zakończenie rozdziału mówi nam że Kościół, który pomaga światu jak i też i wiele od niego otrzymując zmierza ku temu, aby nadeszło Królestwo Boże i żeby się urzeczywistniło zbawienie całego rodzaju ludzkiego. Wszelkie dobro jakiego może on wyświadczać rodzajowi ludzkiemu wynika z tego, że jest " powszechnym sakramentem zbawienia". Chrystus sam łączył ziemskie pielgrzymowanie z przynoszonym przez Niego Królestwem Bożym. To odpowiada odwiecznemu planowi miłości , aby wszystko odnowić w Chrystusie, to co jest na niebie i to co na ziemi (Ef 1, 10).